Las elecciones de 2011 ¿Una derrota del movimiento obrero?/ Οι εκλογές του 2011 Μια ήττα του εργατικού κινήματος

Esta campaña se ha visto, como decirlo, ajena al propio movimiento y ajena a la gente. La mayoría estaba preocupada por lo que iba a pasar, ganase quien ganase, ante la situación económica y los ataques venideros. Los resultados se pueden entender, si se interpretan correctamente. Después de la resaca electoral analizamos las elecciones.

1) Derrota absoluta del PSOE y victoria pírrica del PP.

El PSOE ha perdido millones y millones de votos. El programa de gestión del capitalismo no representaba, ni representa, la solución creíble ante la clase obrera. Así se ha visto cómo la abstención (29%) y el giro del voto a la izquierda han sido los grandes vencedores. Los sectores atrasados de la clase obrera y sectores de la pequeña burguesía que aún se sostienen ante la crisis han votado al PP. Sin embargo este grupo no supera el millón de votos (son 500000). Luego ¿Acaso el PP va a tener fuerza suficiente o apoyo social para meter tijera? No lo vemos así. De hecho la perspectiva de una lucha social amplia que choque con las intenciones del PP es amplia, aún negociando éste con los sindicatos.

Las luchas en educación en Madrid así lo han corroborado. Los profesores y estudiantes nos hemos organizado aún más de lo que estabamos antes. Las asambleas de profesores han sacado conclusiones muy avanzadas. Pero no pueden improvisar una dirección sindical espontanea. Ésa es la pena, no poder contar en estos momentos con una dirección sindical revolucionaria. Pero esto no implica el que no haya fracturas en CCOO y UGT que lleve a eso a corto o medio plazo.

Por tanto, aunque es dramático verse engañado por el PSOE y que el PP haya ganado las elecciones, hay base suficiente para un conflicto total. O clase obrera o gobierno de la burguesía, la monarquía y el PP. Eso es lo que tendrán que elegir los dirigentes del PSOE.

Al igual que los dirigentes de UPYD, aunque sabremos qué es lo que eligirán éstos. Eligirán al PP, eligirán estar con la burguesía. Esto romperá las esperanzas de la pequeña burguesía y saltará el partido en pedazos, pedazos de los cuales no se reconstruirá más que un núcleo duro que irá desapareciendo con los años.

2) IU ¿Podría haber conseguido más?

Los debates en el seno de la izquierda se crecen con esta pregunta. Algunos contestan con una excusa sobre la ley electoral. Sí, es cierto que hay una ley electoral que oprime a los votantes. ¿Pero acaso no había leyes electorales mucho más represivas en la época de la II República contra el PSOE o en la época del 1900? Debemos pensar que eso de "la ley electoral" es una excusa para no responder ante los errores políticos.
Aquí los enumerábamos. Para empezar plantear defender el "Estado del Bienestar" ¡Es inconcebible! ¡Hasta los sectores más avanzados de las Juventudes Socialistas apuestan por el socialismo! ¡Cómo pueden llenarse la boca con el Estado del Bienestar cuando cae al precipicio el propio capitalismo!

También explicábamos las implicaciones de diluirse en el 15M. De forma oportunista entraron en el 15M y en él se hundieron. Se hundieron porque, en vez de actuar organizadamente y plantear lo que IU o el PCE creía que era mejor para el movimiento, fueron tras dicho movimiento. Porque, en vez de abandonarlo cuando la clase obrera ya no participaba en las asambleas, decidieron quedarse. Los movimientos no son lineales. Y, efectivamente, la falta de orientación política de dicho movimiento lo ha hecho caer en su perdición.

Explicábamos, también, las implicaciones del pacto de Extremadura y lo que iba a implicar la campaña del PPSOE. En vez de ganarse a la base del PSOE, como proponíamos aquí, lo que decidieron fue hacer alarde del simplismo.

Explicábamos, también, que IU-PCE no están dando una alternativa que rompa con el sistema sino que hablan de "redistribución de la riqueza". ¿Acaso no se han enterado aún que han inyectado millones a la banca con dinero público y que ese dinero ha ido a parar a las jubilaciones millonarias? ¡Lo que cabe aquí es la expropiación de la banca y los grandes monopolios!

Por supuesto de esto no tienen la culpa sus militantes. Es la dirección la que, con sus prejuicios, alcanzan estas conclusiones tan absurdas. IU podría haber alcanzado perfectamente 25 escaños, lo cual habría sido un buen comienzo de una nueva etapa.

Pero claramente aquí se ve la degeneración a la que ha llegado IU. Han desaprovechado todas las oportunidades y el giro a la izquierda en el seno del PSOE va a llegar más pronto que tarde. No lo digo yo, lo dice la experiencia que están habiendo en muchas agrupaciones.

Los métodos que ahora han llevado al PSOE a la debacle se mantienen en IU. La negociación en Extremadura unido a la incorporación de "compañeros" de IU a nuevos cargos importantes han llevado a la dimisión de 8 compañeros. Dimisión, por cierto, muy correcta ante los tiempos que corren; espero que dichos 8 compañeros sean el nuevo resplandor que haga relucir a IU en Extremadura. Pero no sólo en Extremadura, ¿acaso existe Ezker Batua (con sus peleas burocráticas), IU de Galicia o ICV? Nos lo preguntamos, nos lo preguntamos...

La única forma de sostener una IU que sea alternativa al PSOE es con un programa revolucionario y de clase.


3) Los partidos pequeños ¿Qué tienen que enseñar el KKE y el PCPE?

La carta del KKE a IU, correcta en parte, ha levantado ampollas en la formación política española. La realidad es que IU ha ganado votos de los descontentos con el PSOE y, por tanto, descontentos con un programa capitalista. Para no tirar su voto al PCPE, que es tirarlo. Tirarlo porque realmente no es una gran fuerza que se pueda oponer al capitalismo.

Los partidos sectarios, aquellos partidos que desprecian a la mayoría de la sociedad y se desmarcan de la base de los grandes partidos y sindicatos, se han presentado a estas elecciones como si fueran a sacar algo. ¿Acaso esa es la estrategia ante un parlamento burgués? ¿Acaso hay que centrar fuerzas en una lucha electoral que no va a llevar a nada? Así lo han hecho, para alegría del capitalismo.
En vez de centrar las fuerzas en la lucha sindical, han preferido ir a recoger firmas a favor de las candidaturas. ¿Acaso os imaginais a Lenin prefiriendo recoger firmas para la candidatura de los camaradas bolcheviques descuidando la lucha sindical? ¡Es absurdo llamarse revolucionario en tal sentido! ¡Y encima pretenden dar lecciones en vez de construir en la base de los sindicatos!

En uno de los últimos periódicos del PCPE (Unidad y Lucha) afirmaban uno de sus camaradas:

"¿Cuál es nuestro mayor problema en nuestro combate dialéctico de diferentes pareceres? Nuestra timidez, por la falta de cuadros para intervenir en los debates". Periódico Unidad y Lucha nº289.

¿Y luego quieren ser dirigentes de la clase obrera? Están diciendo que faltan cuadros políticos que sepan intervenir en los debates ¿Acaso no pasará lo mismo para aplicar un programa anticapitalista serio y que no se base en ideas dispersas? Pero esto no es diferente a lo que le está pasando al KKE en Grecia. ¿Acaso el KKE plantea tomar el poder? ¿Acaso el KKE está interviniendo en los sindicatos planteándoles cómo tomar el poder? Aquí en España vemos huelgas y más huelgas; positivas en un momento dado pero que no resuelven en el fondo los problemas de la clase obrera. Hay que dar un paso más, la toma del poder político por la clase obrera y parece que el KKE no está dispuesto a dar ese salto.

Es la desgracia de la clase obrera, no contar con una dirección revolucionaria. ¡Y éstos son los que quieren enseñar a otros grupos lo que deben hacer!

Pero lo mejor es que IU no ha podido contestar esto. No ha podido porque ni el KKE ni IU llevan razón en sus enfrentamientos. Está claro que ni uno ni otro partido, a corto plazo ni a medio plazo, vayan a ser el referente de la izquierda mundial.


Habrá que prepararse para los combates que se van a dar. Organizarse en el seno de los sindicatos y partidos de izquierda será fundamental a partir de ahora. Ya no valen excusas como el 15M, muerto y sobrepasado por el movimiento sindical, ni tampoco por las direcciones políticas y sindicales que serán sobrepasadas por los acontecimientos que vendrán.

Hay que preparse para un objetivo: la conquista del poder.



Αυτή η εκστρατεία έχει, κατά κάποιο τρόπο, έξω από το ίδιο το κίνημα και ξένων ανθρώπων. Οι περισσότεροι ανησυχούσαν για το τι θα συνέβαινε, ο οποίος κέρδισε κέρδισε, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης και τις επιθέσεις έρχονται. Τα αποτελέσματα μπορεί να γίνει κατανοητό, αν ερμηνευτεί σωστά. Μετά τις εκλογές αναλύουμε εκλογική hangover.

1) απόλυτη ήττα του PSOE και το PP πύρρειος νίκη.

Το PSOE έχει χάσει εκατομμύρια και εκατομμύρια των ψήφων. Το πρόγραμμα διαχείρισης κεφαλαίων δεν αντιπροσωπεύει και δεν αντιπροσωπεύει, αξιόπιστη λύση για την εργατική τάξη. Αυτό το έχει δει την αποχή (29%) και την περιστροφή της ψήφου προς τα αριστερά ήταν οι μεγάλοι νικητές. Καθυστερημένα τμήματα της εργατικής τάξης και των μικροαστών τομείς που εξακολουθούν να αντέξει την κρίση ψήφισαν για το PP. Ωστόσο, αυτή η ομάδα δεν υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο ψήφους (είναι 500000). Μήπως τότε το PP θα έχει επαρκή αντοχή και κοινωνική υποστήριξη για να θέσει το ψαλίδι; Δεν το βλέπω έτσι. Στην πραγματικότητα η προοπτική μιας ευρείας κοινωνικής πάλης που έρχεται σε αντίθεση με τις προθέσεις του ΡΡ είναι εκτεταμένη, είναι ακόμα σε διαπραγματεύσεις με τα συνδικάτα.

Οι αγώνες στην εκπαίδευση στη Μαδρίτη και έχει επιβεβαιωθεί. Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές οι ίδιοι οργανώνονται ακόμα περισσότερο από ό, τι ήμασταν πριν. Οι συνελεύσεις των διδασκόντων έχουν καταρτίσει συμπεράσματα σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Αλλά δεν μπορούν να αυτοσχεδιάσουν μια αυθόρμητη ηγεσία της Ένωσης. Αυτή είναι η ποινή, δεν είναι αυτή τη στιγμή να έχουμε μια επαναστατική ηγεσία της Ένωσης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κατάγματα στο CCOO και UGT που μεταφέρουν αυτήν βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα.

Έτσι, αν και δραματική ξεγελιέστε από το PSOE και το PP κέρδισε τις εκλογές, υπάρχουν λόγοι για μια συνολική σύγκρουση. Ή εργατική τάξη ή την κυβέρνηση της αστικής τάξης, η μοναρχία και το PP. Αυτό είναι που πρέπει να επιλέξουν τους ηγέτες του PSOE.

Όπως UPyD ηγέτες, αλλά γνωρίζουμε τι θα επιλέξουν. Drawn στο PP, θα επιλέξει να είναι με την αστική τάξη. Αυτό θα σπάσει τις ελπίδες των μικροαστών και παραλείψτε κομμάτια του παιχνιδιού, τα κομμάτια των οποίων δεν υπερβαίνει την ανοικοδόμηση ενός σκληρού πυρήνα που θα εξασθενίσει με την ηλικία.

2) IU μπορούσαν να έχουν πάρει περισσότερα;

Οι συζητήσεις στα αριστερά που καλλιεργούνται με αυτήν την ερώτηση. Μερικά απαντήσει με μια δικαιολογία για τον εκλογικό νόμο. Ναι, είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένας εκλογικός νόμος που καταπιέζει τους ψηφοφόρους. Αλλά αν δεν είχε πολύ πιο καταπιεστικές εκλογικών νόμων κατά το χρόνο της Δεύτερης Δημοκρατίας κατά του PSOE ή το χρόνο του 1900; Θεωρούμε ότι αυτή η "εκλογικός νόμος" είναι μια δικαιολογία για να μην ανταποκρίνεται στα πολιτικά λάθη.
Εδώ enumerábamos. Για να αρχίσει να αυξάνει τα υπερασπιστούμε το "κράτος πρόνοιας" είναι αδιανόητη! Ακόμη και οι πιο προηγμένους τομείς των Νέων Σοσιαλιστών να επιλέξουν για το σοσιαλισμό! Πώς μπορεί να γεμίσει το στόμα με το κράτος πρόνοιας όταν πέφτει πάνω του καπιταλισμού άκρη η ίδια!

Εξήγησε, επίσης, τις επιπτώσεις της αραίωσης στο 15M. Καιροσκοπικά μπήκε στο 15 μέτρα, και βυθίστηκε. Κατέρρευσε επειδή, αντί να ενεργούν σε ένα οργανωμένο και αποτελούν ό, τι IU ή PCE σκέψη ήταν καλύτερα για το κίνημα ήταν πίσω από την κίνηση. Διότι, αντί της αναχώρησης, όταν η εργατική τάξη δεν συμμετείχαν στις συνεδριάσεις, αποφάσισε να αναστείλει. Οι κινήσεις δεν είναι γραμμική. Και πράγματι, η έλλειψη πολιτικής κατεύθυνσης του κινήματος αυτού έχει κάνει εμπίπτουν σε καταστρέψει.

Εξήγησε, επίσης, τις επιπτώσεις του Συμφώνου της Εξτρεμαδούρα και το τι επρόκειτο να συμμετάσχουν PPSOE εκστρατεία. Αντί να γίνει η βάση του PSOE, όπως προτείνεται εδώ, η οποία αποφασίστηκε εκθειάζουν την απλότητα.

Εξήγησε επίσης ότι IU-PCE δεν δίνουν μια εναλλακτική λύση για ρήξη με το σύστημα, αλλά που μιλούν για «αναδιανομή του πλούτου." Δεν είχε καν ακούσει ότι έχουν αντληθεί εκατομμύρια στις τράπεζες με δημόσιο χρήμα και ότι τα χρήματα έχουν πάει στην εκατομμυριούχος συνταξιοδότηση; Αυτό που ταιριάζει εδώ είναι η απαλλοτρίωση των τραπεζών και των μεγάλων μονοπωλίων!

Φυσικά αυτό δεν είναι δικό τους λάθος τα μέλη της. Είναι η κατεύθυνση την οποία, με τις προκαταλήψεις τους, φτάνουν τα συμπεράσματα αυτά ως παράλογο. IU μπορεί κάλλιστα να έχει φτάσει 25 έδρες, το οποίο θα ήταν μια καλή αρχή σε ένα νέο στάδιο.

Αλλά σαφώς εδώ, τον εκφυλισμό που έχει έρθει σε IU. Έχουν χάσει κάθε ευκαιρία και στρίψτε αριστερά στο PSOE θα φτάσει αργά ή γρήγορα. Δεν είμαι εγώ, λέει ότι η εμπειρία που έχουν σε πολλές ομάδες.

Οι μέθοδοι που έχουν σήμερα οδηγήσει στην κατάρρευση PSOE παραμένουν σε IU. Trading στην Extremadura, μαζί με την ενσωμάτωση των "φίλων" σε νέες θέσεις IU σημαντικό οδήγησαν στην παραίτηση από 8 συνομηλίκους. Παραίτηση, φυσικά, πολύ σωστά με την εποχή, ελπίζω ότι αυτές οι 8 σύντροφοι είναι τα νέα λάμψη που κάνει IU educed στην Extremadura. Αλλά δεν είναι μόνο στην Εξτρεμαδούρα, δεν υπάρχει Ezker Batua (με γραφειοκρατικές αγώνες του), IU και τιμή ICV Γαλικία; Μπορούμε να αναρωτηθούμε, τι ζητάμε ...

Ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν μια UI που είναι εναλλακτική λύση για το PSOE είναι ένα επαναστατικό πρόγραμμα και τάξη.


3) μικρά κόμματα έχουν να διδάξουν ό, τι το ΚΚΕ και το PCPE;

Επιστολή του ΚΚΕ σε IU, εν μέρει σωστό, έχει αυξήσει hackles στο ισπανικό πολιτικό κόμμα. Η πραγματικότητα είναι ότι IU έχει κερδίσει ψήφους από τους ανθρώπους δυσαρεστημένοι με το PSOE και ως εκ τούτου δυσαρεστημένοι με μια καπιταλιστική πρόγραμμα. Όχι για να ρίξει την ψήφο τους να PCPE, η οποία ρίχνει. Ρίχνουν δεν είναι πραγματικά μια μεγάλη δύναμη που μπορεί να είναι σε αντίθεση με τον καπιταλισμό.

Έχουν θρησκευτική μέρη, τα μέρη που περιφρονούν την πλειονότητα της κοινωνίας και να αποστασιοποιηθούν από τη βάση του τα μεγάλα κόμματα και τα συνδικάτα, έχουν υποβληθεί στην εκλογή σαν για να πάρει κάτι. Ίσως αυτή είναι η στρατηγική σε ένα αστικό κοινοβούλιο; Μήπως θα πρέπει να επικεντρώνει τις δυνάμεις στην εκλογική μάχη δεν θα οδηγήσει σε τίποτα; Έχετε κάνει τόσα πολλά για την απόλαυση του καπιταλισμού.
Αντί να επικεντρώνεται στην πάλη δυνάμεις συνδικαλιστική προτιμούσε να πάει και να συλλέγει υπογραφές για τους υποψηφίους. Είχατε φανταστεί ο Λένιν προτιμάτε τη συλλογή υπογραφών για το διορισμό του μπολσεβίκικου συντρόφων παραμελεί τον αγώνα της Ένωσης; Είναι παράλογο να ονομάζεται επαναστατική με αυτή την έννοια! Και στην κορυφή αντί στόχο να δώσει μαθήματα για να χτίσει στη βάση των συνδικάτων!

Σε ένα από τα τελευταία χαρτιά του PCPE (Ενότητα και Αγώνας), υποστήριξε ένας από τους συντρόφους του:

«Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας σε διαφορετικές απόψεις διαλεκτική καταπολέμηση μας; δειλία μας, η έλλειψη των εικόνων να λάβουν μέρος στις συζητήσεις." Ενότητα και Αγώνας Εφημερίδα αριθ. 289.

Και μετά θέλουν να είναι οι ηγέτες της εργατικής τάξης; Λένε ότι η έλλειψη πολιτικά στελέχη που μπορούν να παρεμβαίνουν στις συζητήσεις δεν θα είναι το ίδιο για την εφαρμογή ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος σοβαρά και ότι δεν βασίζεται σε διάσπαρτες ιδέες; Αλλά αυτό δεν είναι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει με το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ προκαλεί να πάρει την εξουσία; Το ΚΚΕ παρεμβαίνει στα συνδικάτα ρωτώντας πώς να πάρει την εξουσία; Εδώ στην Ισπανία βλέπουμε απεργίες και απεργίες, θετική σε ένα σημείο, αλλά δεν έλυσε τα βαθιά προβλήματα της εργατικής τάξης. Θα πρέπει να πάμε ένα βήμα παραπέρα, η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και φαίνεται ότι το ΚΚΕ δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν αυτό το άλμα.

Είναι η δυστυχία της εργατικής τάξης, δεν έχουν μια επαναστατική κατεύθυνση. Και αυτοί είναι εκείνοι που θέλουν να διδάξουν άλλες ομάδες τι πρέπει να κάνουν!

Αλλά το καλύτερο μέρος είναι ότι IU δεν ήταν σε θέση να απαντήσει σε αυτό. Έχουν υπάρξει, διότι ούτε το ΚΚΕ και η IU έχουν δίκιο σε αντιπαραθέσεις τους. Είναι σαφές ότι κανένα από τα μέρη βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα, θα είναι το σημείο αναφοράς του αριστερού κόσμου.


Θα πρέπει να προετοιμαστούν για τις μάχες που θα δώσουν. Μέσα σε οργανωμένη εργατικά συνδικάτα και αριστερά κόμματα θα είναι ζωτικής σημασίας από τώρα. Δεν ισχύει πλέον δικαιολογίες όπως 15M, έχασαν τη ζωή τους και να περάσει από το εργατικό κίνημα, ούτε από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές διευθύνσεις που πρέπει να ξεπεραστεί από τα γεγονότα που έρχονται.

Πρέπει να προετοιμαστούν για έναν στόχο: την κατάκτηση της εξουσίας.